CZERWONY BAR - 🍷 9 🍷

    Aiden delektował się czerwonym winem, poprawiając zsuwającą mu się kołdrę z bioder. Był bardzo zirytowany. Ignorował kochanka wtulającego się w jego bok. Nawet nie pamiętał jego imienia. Nigdy ich nie pamiętał. Tylko to jedno zapadło mu w pamięć, choć nawet nie położył palca na dzieciaku. Nevan. Gnojek nie zadzwonił, a minęło już tyle dni! Pająk z frustracją odłożył pusty kieliszek na szafkę. Nie tak to sobie zaplanował. 

Jego telefon gwałtownie zawibrował, więc wciąż nie w humorze zerknął kto ma czelność denerwować go bardziej. Danny. Wysłał mu wiadomość. Zdjęcie. A na nim… Nevan! W jego barze! Siedział skulony w eleganckiej koszuli, zakrywając twarz włosami. Ale Aidenowi i tak udało się zauważyć kilka intensywnych siniaków. Zerknął na drugą wiadomość, uśmiechając się pod nosem.

„Twój aniołek tu siedzi. Szkoda tylko, że coś jest na rzeczy bo chyba płakał, jest wszędzie obity a jego włosy są we krwi 🤔”

Pająka zaniepokoiła ta wiadomość. Chociaż miał dzisiaj relaksować się w domu, postanowił ponownie odwiedzić swój lokal. Ale żeby to zrobić musiał przepędzić intruza. Gwałtownym ruchem zdjął z niego puchaty koc, a chuda, złotowłosa ważka spadła z łóżka. Chłopak jęknął z bólu, prychając na Aidena gniewnie.

– Wypad! – burknął pająk, wsuwając już na siebie spodnie. Nawet na tamtego nie spojrzał. Nie był nikim ciekawym. I był słaby w łóżku. Dlatego też krzyżak niezbyt się przejął wyzwiskami pod swoim adresem, bo skoro niechciany obiekt wyszedł (z hukiem, ale wyszedł!), to mógł iść przebadać sytuację. 

Nie do końca rozumiał, czemu tak bardzo zmartwił go ten zwyczajny, aspołeczny karakan. Gdy o nim myślał czuł dziwne ciepło w środku, a niewinność dzieciaka tylko go rozbawiała. No tak, Nevan był niezwykle szczery w swoich reakcjach, co zdarzało się już dosyć rzadko u osób. Może to właśnie to było w nim takie przyciągające?

Pokręcił głową, gdy zdenerwowały go jego własne myśli. To niemożliwe. Dla niego nie istniało takie coś jak miłość i nigdy istnieć nie będzie. A gdzie tu można mówić o miłości, gdy dzieciaka widział raz w życiu? Nawet się nie zauroczył. Po prostu miał ochotę ugościć Nevana w swoim łóżku. Tylko tyle.

Poddenerwowany zarzucił na siebie śnieżnobiałą bokserkę i sięgnął po ciemnoszarą narzutę. Przeczesał dłonią kruczoczarne włosy, burcząc przekleństwa pod nosem. Gdy wychodził przyjrzał się jeszcze swojemu odbiciu w lustrze. Zmarszczył brwi, a spojrzenie ciemnoczekoladowych oczu zlustrowało go całego.

Pomimo wieku dwudziestu sześciu lat, Aiden wyglądał na o wiele młodszego chłopaka. Dzięki swojej delikatnej budowie (choć mimo wszystko miał w sobie również coś męskiego), uchodził za początkującego licealistę, ewentualnie maturzystę. Często też kłamał co do swoich lat, bo nie widział potrzeby podawania prawdziwego wieku swoim i tak jednorazowym przygodom. Zazwyczaj traktował ich jak zwykłe rzeczy do zaspokojenia żądzy, jednak nikt nie miał prawa go oceniać. Bo skoro sami go zapraszali i pakowali mu się do łóżka, to czy również oni go nie wykorzystywali?

Prychnął, gdy jego myśli znów powędrowały do potłuczonego dzieciaka. Nevan był… z pozoru zdecydowanie zbyt delikatną osobą, a nawet ktoś taki jak pająk miał sumienie. Pomyślał, że po prostu znajdzie sobie kochanka o podobnej aparycji, skoro i tak gustował w tych z uroczym wyglądem. Według niego karakan był bardzo, bardzo uroczy… ale jednocześnie zbyt naiwny, co za tym idzie łatwy do wykorzystania. A Aiden zdecydowanie nie chciał mieć na sumieniu jednej, bardzo zranionej duszyczki. 

Krzyżak nie mieszkał daleko od Czerwonego Baru. Było to zaledwie piętnaście minut drogi piechotą. Tym razem nawet nie próbował załagodzić nerwów, jakie spowodowało jego pojawienie się. Niektórzy byli podekscytowani, inni zdziwieni, a jedna z osób wlepiała w niego oczy z przerażeniem. A raczej oko. Tak, to był ten słodki karakan, mający brzydkiego siniaka na brodzie, pod piwnym okiem i kilka na odsłoniętych nadgarstkach. Jego włosy w niektórych miejscach były pozlepiane krwią, więc właściciel zaczął się zastanawiać co było tego przyczyną, skoro na ciele nie było widać żadnych głębszych obrażeń. Chyba, że je ukrywał. 

Siedząca obok Nevana kobietka była w trakcie zakrywania tych okropnych śladów pudrem, jednak zatrzymała się w połowie, gdy Aiden stanął zdenerwowany w drzwiach. Czyżby jego dziewczyna? Tym bardziej odechciało mu się kłaść na nim swoje zboczone dłonie. Odpuścił sobie, jeden kochanek mniej wcale nie zrobi mu różnicy.

Aiden wszedł za ladę, kierując się na zaplecze, a osoby wznowiły swoją zabawę. Brunet pociągnął Danny'ego za sobą, by porozmawiać z nim dyskretnie w cztery oczy.

– Dan, do cholery, kto go tu wpuścił? – syknął, żywo gestykulując.

Błękitny motyl nie przejął się jego kiepskim humorem. Raczej wydawał się być zaskoczony, może odrobinę zły na jego postawę. Przecież sam chciał go poderwać, Dan nawet jeśli bardzo współczuł biednemu karakanowi, to mimo wszystko poinformował przyjaciela o jego pojawieniu się tutaj. A ten wpadł zły! Jeśli był w trakcie… to mógł po prostu nie odbierać esemesa! To Dan zmarnował swój czas na przerwie! 

– O co ci chodzi? Masz pieprzoną dwubiegunowość? –  Również syknął, tupiąc nerwowo nogą. – Najpierw się cieszysz, że młody tu siedzi i się nim zachwycasz, a teraz nagle jesteś na mnie zły, bo z własnej woli sam tu przyszedł? 

– Zmieniłem zdanie. – Aiden westchnął, nerwowo oblizując dolną wargę. – Nie chcę tego dzieciaka zdemoralizować. Zresztą, nie jest on pełnoletni, nie powinien zostać tu wpuszczony.

– Może ma fałszywy dowód? – Zastanowił się przez chwilę motyl, po czym pokręcił głową rozbawiony. – Chwila, a od kiedy ty zmieniasz zdanie w kwestii doboru jednorazowych partnerów, hm? Jakoś ostatnio nie miałeś skrupułów by przelecieć tego szesnastolatka. I raczej ci się podobało, co?

– To co innego! – Podniósł głos, krzyżując ręce na klatce piersiowej. – Skoro jest pobity, to musi mieć z kimś jakieś spiny. A ja nie chcę tutaj problemów. Nie w tym barze!

– Myślisz, że taka osoba jak on miałaby z kimś na pieńku? Jak dla mnie te siniaki to nie jest coś co powinniśmy zignorować. Zwłaszcza, że to jeszcze dzieciak.

Aiden machnął lekceważąco ręką, kierując się do wyjścia z zaplecza. Mógł tu nie przychodzić. Tylko zmarnował swój cenny czas, a Dan zdenerwował go bardziej.

– To nie moja sprawa.

Wyszedł, zostawiając motyla samego. Daniel uniósł jedną brew, a jego twarz skrzywiła się w grymasie niezadowolenia. Typowy Aiden. Udawał, że nic i nikt na świecie go nie obchodzi, bo przecież widział tylko siebie i swoje potrzeby. Choć czasem ukazywał swoje serce w stosunku do Danny'ego, działo się to tak rzadko, że błękitny zastanawiał się, czy pająk nie ma w swoich emocjach jednej, wielkiej znieczulicy.

– Jesteś takim debilem, Aiden – mruknął pod nosem. – Aż mi ciebie czasem szkoda.