CZERWONY BAR - 🍷 8 🍷

    Danny przysłuchiwał się kolejnej opowieści Mike'a, oczarowany jego osobą. Popijali malinowe sorbety, spacerując po alejce miasta, pełnej atrakcji turystycznych. Od smakołyków do niewielkich rozrywek czy straganów z pluszakami. Aktualnie trwał sezon festynów, dlatego też uliczki przyozdobione były małymi lampkami o różnych kształtach i kolorach. Dan wystroił się na tę randkę w swoje najlepsze ubrania. Wziął delikatnie opinające, odrobinę starte już, czarne spodnie i dobrał do nich elegancką, błękitną koszulę. Nie zapomniał o swojej ulubionej skórzanej kurtce, choć w tej chwili było mu w niej niezwykle gorąco. Włosy związał w gruby warkocz i ozdobił go niezapominajkami, a oczy tak tylko troszkę… podkreślił czarną kredką. Tym razem nie zakrył pieprzyka, a do wargi ponownie włożył swój srebrny kolczyk. Tony nie lubił gdy go nosił, ale Tony'ego teraz tu nie było. Na jego miejscu był Mike. I to Mike'owi chciał się podobać.

Żałobnik wcale nie wyglądał gorzej. Miał na sobie czerwone, skórzane spodnie i czarną koszulę, odrobinę odpiętą przy kołnierzyku. Włosy nażelował, co dodawało mu uroku osobistego. Na ramię zarzucony miał plecak, a w nim portfel, telefon, klucze oraz inne ważne rzeczy. Przyjechał motocyklem i nim miał zamiar odwieść Danny'ego do domu. Lecz teraz nie skupiał się na powrocie. Dan prosił go, by opowiedział mu coś o sobie. No więc opowiadał, jednak miał wrażenie, że historie z jego życia są żywcem wyjęte z telenoweli – wręcz nudne i schematyczne. Ale skoro błękitny motyl szczerze się śmiał… to może jednak go rozbawiły? Fakt, utknięcie nogą w muszli klozetowej przez własną siostrę może wydać się komuś śmieszne, ale dla Mike'a było to tak żenujące, że jego twarz pokryły delikatne rumieńce. Właśnie w ten sposób zeszli na temat jego rodziny. Otóż Mike miał dobrą rodzinę. Bardzo dobrą. I tolerancyjną – trzeba dodać. Wszyscy od początku uczestniczyli w jakimś dziwnym rytuale. A przynajmniej tak słyszeli od znajomych. Ale! Dzieciaki były po prostu wychowywane rodzinnie. Jedli wspólnie śniadania, obiady, kolacje, czasem nawet podwieczorki. Przez ten czas rozmawiali ze sobą, omawiali spędzone dnie. Młoda miała pierwszego chłopaka? Obaj bracia od razu lecieli, by załatwić go wiatrówką. Druga z sióstr wpadła w kłopoty z łobuzami? Żaden problem, wystarczyło że najstarszy z braci strzelił palcami, ci uciekali na drugi koniec szkoły. A w tym czasie ojciec oczywiście szykował wiatrówkę. Wszyscy potem śmiali się z takich sytuacji, choć czasem były to naprawdę poważne problemy. Mike za czasów szkoły średniej był… jaki był. To on pełnił rolę straszyciela. I to nawet nie tak, że komuś dokuczał. Po prostu się bił. Tak, ten łagodny Mike i bójki! A to wszystko wina tego, że nie akceptował siebie. Dopiero dwa lata temu przyznał się rodzinie do swojej orientacji. Co przyszło mu bardzo ciężko. Był wtedy już w związku, jednak nie trwał on długo, bo żałobnik był wielokrotnie zdradzany przez swojego ex. 

Początkowo rodzina brązowookiego była zdziwiona jego wyznaniem, lecz szybko się z tego pozbierali. Wsparli go. Potem wyprowadził się wraz ze swoim chłopakiem. A rok temu tamten się wyniósł. Nie zostawił po sobie nic. Jedynie kartkę, gdzie napisał, że Mike to ciota. Bo Michael liczył na normalny związek, ale jego były nie doceniał miłości żałobnika. No, chłopak przeliczył się co do swoich znajomości. Skumał, że to tak nie działa, a związki trwające dłużej niż miesiąc to mit. Więc zaczął balować. Aż stracił kontrolę. Ogarnął się dopiero dzięki bratu, który zauważył, iż coś się dzieje ciutkę za późno. Gdy Mike był już sfiksowany pod względem wielu używek, Marco kopnął go wtedy w tył, dodając tak silnej energii, że jego młodszy brat się pozbierał. Przez cały ten czas, żałobnik ukrywał przed rodziną własne problemy i przez pewien okres bardzo tego żałował. 

Michael miał dużo rodzeństwa. Starszego brata – Marco, który wielbił się w sportach ekstremalnych. Wielokrotnie brał udział w wyścigach na szybki lot, zdobywał medale i się tym chwalił. Miał narzeczoną Dianę, oboje spodziewali się córki. Potem w kolejne był Mike, a następną była jego piętnastoletnia siostra Gizela. Urocza osóbka, lubująca w romantycznych książkach i sukienkach. Trochę kujonka, ale nikt na to nie narzekał. Dwunastoletnia Hana natomiast to typowa chłopczyca. Chodziła cały czas w dresie i uwielbiała się bić. Mimo wszytko miała dobrą więź z Gizelą i gdy ktoś jej dokuczał, podwijała rękawy. Została jeszcze Noemi. Dwuletnia gąsieniczka, która potrafiła zasnąć tylko ze smoczkiem! Jakakolwiek próba oddzielenia ją od niego kończyła się płaczem na cały dom, co do najprzyjemniejszych wcale nie należało.

Dan bardzo się zachwycał rodziną Mike'a i ich relacją. Uważał, że to cudowne mieć właśnie tak wspaniałych rodziców oraz zgrane rodzeństwo. Niestety żal sam ścisnął go za serce, czego Daniel wcale nie chciał. On był sam. Oddany jako niemowlak, nawet nie zaznał ciepła matki. Zazdrościł mu, bo w przypadku jego samego było to tylko odległe marzenie. Uśmiech zniknął z twarzy Danny'ego, zastąpiony przygnębieniem. Początkowo Mike tego nie zauważył i nawijał dalej. Ucichł natomiast, gdy Dan przestał śmiać się cicho pod nosem. 

– Danny, wszystko w porządku? – zapytał, zdezorientowany zmianą jego humoru. 

Nie zrozumiał co było tego przyczyną. Powiedział coś nie tak? Może jednak przesadził z kompromitującymi historiami i Dan stwierdził, że jest mało inteligentnym nudziarzem? Tak, to bardzo prawdopodobne.

– Tak, nie przejmuj się! – Błękitnoskrzydły otrząsnął się, ponownie uśmiechając się szeroko. Tym razem jednak nieszczerze.

Mike nie był przekonany co do jego zapewnień. Zapytał go kolejne kilka razy, jednak Dan za każdym razem go zbywał. Atmosfera przestała być przyjemna, zrobiło się niezręcznie i nieprzyjemnie. A to wcale nie tak miała wyglądać ich randka. Danny pokręcił głową, zawiedziony. Podszedł do najbliższego śmietnika, by wyrzucić pusty kubek po sorbecie. Zawiódł się na sobie. Bał się, że Mike go wyśmieje albo podejdzie do niego z dystansem, kiedy dowie się o warunkach w jakich wychowywał się niebieski motyl. Sam zepsuł to wyjście…

– Dan, jeśli ja naprawdę powiedziałem coś nie na miejscu-

– Jestem sierotą – przerwał mu szorstko, bawiąc się nerwowo kosmykiem włosów. Powiedział mu szczerze, więc liczył na szczerą reakcję.

– Danny, to… – zaczął zdezorientowany żałobnik. Teraz zrozumiał, że naprawdę powiedział zbyt wiele! – Bardzo mi przykro… ja… powiedziałem zdecydowanie za dużo. Głupi jestem.

– Nie traktuj mnie z tego powodu inaczej! – zdenerwował się Daniel. – Po prostu… było mi trochę przykro. Ale chcę słuchać jak opowiadasz o swojej rodzinie! Jest świetna!

Żałobnik roześmiał się pod nosem, czego Dan zupełnie nie zrozumiał. Mike podszedł bliżej i przytulił delikatnie błękitnoskrzydłego. Zdziwiony Dan odwzajemnił uścisk, a jego serce zabiło mocniej.

– Wcale nie traktuję cię inaczej – szepnął mu do ucha. – Jeśli to nie jest dla ciebie nieprzyjemny temat to dobrze. Jednak… nie chcę byś był smutny – Pogłaskał go po policzku. – Jeśli coś cię zasmuci to mów szczerze, mną się nie przejmuj. Zgoda?

Daniel był zdziwiony. Nikt go tak jeszcze nie traktował. Nigdy nie czuł się kimś wyjątkowym czy ważnym. A Mike zawrócił mu w głowie i sprawił, że właśnie taki się poczuł. Zrobiło mu się naprawdę miło na sercu. Uśmiechnął się delikatnie pod nosem.

– Zgoda.

Mike uwolnił go z własnych objęć, po czym chwycił dłoń Danny'ego i pociągnął w stronę części z rozrywką. Spędzili kolejne pół godziny wygłupiając się w swoim towarzystwie, po czym żałobnik zaproponował, że odwiezie błękitnego motyla do domu. Ten przez chwilę się wahał, jednak zanim się obejrzał już wtulał się w jego plecy, przyglądając się pędzącemu światu, zza jego skrzydeł. W towarzystwie Michaela czuł się cudownie i było mu naprawdę żal kończyć już ich randkę. Ale wiedział, iż chłopak może mieć jeszcze inne plany, dlatego nie protestował. 

Zatrzymali się niedaleko domku Daniela i obaj zeszli z motocyklu. Mike odebrał kask od Dana, również zdejmując swój. Posłał mu czarujący uśmiech, a piwnooki zaczerwienił się odrobinę, przez swoje własne myśli. Zagryzł wargę, delikatnie ocierając się nogą o udo żałobnika.

– Może wpadniesz… na dłużej? – szepnął, uśmiechając się figlarnie, gdy zauważył nabuzowanego już Mike'a.

– Dan… – mruknął, przyciągając chłopaka do siebie. Musnął jego wargi czule, cicho wzdychając, gdy poczuł kolejną prowokację swojej randki. – Kusisz… – wyszeptał mu w usta, a Danny prychnął śmiechem. 

– Może taki mam zamiar, kto wie? – Objął go za szyję, bawiąc się kilkoma kosmykami bordowych włosów.

– Dzisiaj nie mogę… – Pokręcił zrezygnowany głową, a Dan posmutniał. – Przepraszam.

– To nic… – Speszony chłopak odsunął się od żałobnika. Podrapał się nerwowo po karku, a niezręczny uśmiech błąkał się na jego zarumienionej buzi. – N-nie przejmuj się…

– Sobotę mam wolną. Calusieńką. Tylko dla ciebie, tak? 

– …Tak.

Dan spuścił głowę, a szczęście sprawiało, iż nie mógł przestać się uśmiechać. Mike naprawdę był czarujący. Nawet gdy w końcu odjechał, Dan nie potrafił przestać o nim myśleć. Naprawdę cieszył się, że poznał żałobnika. Dzięki niemu ponownie czuł ciepło w środku serca. I wiedział, że chętnie spotka się z nim w sobotę.