CZERWONY BAR - 🍷 7 🍷

    Nevan spędzał samotnie przerwę, delektując się drugim śniadaniem, które zrobił z samego rana. Przygotował sałatkę z kawałkami mięsa, popijając kawę by dodać sobie sił. Harry pojawił się w kuchni w momencie, gdy Nevan miał już wychodzić do szkoły. Wyglądał na niewyspanego, a jego przekrwione, brązowe oczy wyrażały nienawiść do całego świata. Przeczesał dłonią krótkie, czekoladowe włosy, wydając z siebie głośny jęk, sygnalizujący ból. Młodszy brat bez słowa podał mu leki przeciwbólowe, a starszy pogłaskał go delikatnie po głowie. Harry był od niego wyższy, lepiej zbudowany i fajniejszy. Był popularny pośród innych, choć czasem potrafił być wredny i złośliwy. Ale umiał być przykładnym bratem. Szatyn zaśmiał się cicho pod nosem. Wyszedł z domu w dobrym humorze.

W szkole chłopak rzadko z kimś rozmawiał. Wprawdzie miał kilka koleżanek, które codziennie go zaczepiały, jednak często odmawiał, gdy zapraszały go na imprezy, wyjście do kina czy innego rodzaju rozrywki. Niestety Nevan, osoba niezwykle nieśmiała, kręcił głową na nie. Większość znajomych obraziła się przez to, ale zostały również nieliczne jednostki kobiet, które z chichotem oznajmiały mu, że jest niezwykle uroczy. Szatyn nie lubił tego określenia. Uroczy. Czuł się wtedy jak roczne dziecko, które wypowiedziało swoje pierwsze słowo, a wszystkie ciotki i babcie zachwycały się tym jakby miały zaraz zemdleć. 

Westchnął cicho, gdy przysiadł się do niego ktoś starszy. Znał go. Czasem widywał chłopaka, zaczepiającego bezbronnych uczniów. Dręczył ich, wyłudzał pieniądze i naśmiewał się niezwykle złośliwie. Mimo to był lubiany wśród wielu osób. Pewnie przez to, że dobrze grał w kosza. Nevan nie rozumiał czego ten popularny dręczyciel od niego chce. Przecież Nevan nie był nikim ważnym. 

– Cześć, dzieciaczku – Objął go niby przyjacielsko, jednak szatyn czuł nieprzyjemny uścisk zarówno w żołądku jak i na własnej szyi. – Ponoć przyciągasz słodkie laseczki. Wpadnij na imprezę. I weź jakieś ze sobą. Nie przyjmuję odmowy, jasne? – dodał nerwowo, a Nevan został sparaliżowany.

– J-jasne… – pisnął, kuląc się w przerażeniu. Szkolny łobuz tylko uśmiechnął się pod nosem, potargał jego włosy i odszedł. Myśl o tych wszystkich słodkich dziewczynach, które mógłby poderwać i spędzić z nimi noc, napawała jego myśli przyjemnym smaczkiem.

Nevan otworzył oczy, przyglądając się zaproszeniu, które zostało wciśnięte mu w dłonie. Otworzył je szerzej, widząc logo tak dobrze znanego mu baru. Nie! Nevan nie chciał znów się tam znaleźć! Nie chciał znów spotkać właściciela… już wcześniej miał wrażenie jakby pająk przyglądał mu się w dziwny sposób. Karakan tego nie rozumiał. Nikt nigdy się nim nie interesował, zwłaszcza… mężczyźni. Chociaż nie. Nevan miał kilka niemiłych wspomnień z ich udziałem. Gdy miał czternaście lat i szedł ze swoim bratem do kina, kilku pijanych facetowi gwizdało na jego widok. Młody nie kumał wtedy czego od niego chcą, ale Harry już leciał by pobić obrzydliwych staruchów. Od tej pory pilnował brata na każdym kroku, jednak jakiś czas temu ponownie oddalili się od siebie. A to wszystko wina konfliktu Harry'ego i jego ojca. Już kilka tygodni ciągną za sobą ogromny spór, co odbija się na nerwach całej rodziny. 

– Cześć, Nevan! – Podeszła do niego Carmen, jedna z jego bliższych koleżanek, która jakimś cudem nie chciała dać mu spokoju. – Co tam trzymasz?

Carmen była słodka. W stylu bycia i charakterze. Zazwyczaj ubierała się trochę jak lolitka, w urocze, pudrowe sukienki, kozaczki bądź baleriny i różne, stonowane dodatki. Miała błyszczące, falowane włosy koloru orzechów laskowych i wielkie, błękitne oczy. Choć z pozoru wyglądała na dziewczynę łatwą, bardzo często spławiała natarczywych chłopaków. Czuła się oburzona, że ktoś traktuje ją jak przedmiot bądź trofeum. Dlatego tak bardzo uwielbiała Nevana. Brakowało jej kogoś niewinnego i szczerego wśród znajomych, a on był idealnym tego przykładem.

– Uchhh… Hmmm… Zaproszenie? – westchnął, bo zauważył jak organizator imprezy mu się przygląda. – Z-znaczy. Tak! Zaproszenie! Na imprezę, w takim dość… fajnym, tolerancyjnym barze, uch… pójdziesz tam ze mną? I-i może zaprosisz koleżanki?

– No coś ty? Ty i impreza? Wow, to nowość! – zachichotała wesoło. – Pokaż mi to – Wzięła od niego zaproszenie, przyglądając się treści. Zmarszczyła brwi, tupiąc nerwowo nogą. – Przecież to okropne! Jak możesz iść na przyjęcie do tego chama?! 

Pokręciła głową zdumiona. Nevan! Jej słodziutki, niewinny Nevan i impreza pełna alkoholu, prostytutek i używek! Nie rozumiała tego.

– Ja… Mam powód by tam pójść… – szepnął. Czuł się jak zdrajca. Ale bał się tego osobnika, gdyby nie spełnił jego prośby, mógłby zacząć się na nim mścić.

Schował pudełko ze śniadaniem do plecaka, gdy przerwa powoli dobiegała końca. Carmen przyuważyła, że chłopak jest przygnębiony. I cały dzień wzdychał. To było do niego niepodobne. Czyżby coś się stało? Może znów Harry coś zrobił? A może…

– Poznałeś tam kogoś? – zagadała, zgadując, że może jednak chodzi o miłość. Uwielbiała rozmowy o romansach i zauroczeniach. Zwłaszcza, jeśli to o jej znajomych chodziło.  

Nevan drgnął, gdy zapytała go o to. Nie wiedząc czemu, pomyślał w tej chwili o krzyżaku. Pamiętał jego przebiegły uśmiech, który wprawił go tamtego wieczoru w ogromne zakłopotanie. A teraz znów o nim myśli…

– N-no, t-tak jak-kby… – zająknął się, nerwowo bawiąc się palcami. Nie wierzył, że właśnie się do tego przyznaje. No, ale ktoś musi dać mu alibi, prawda? 

– Trzeba było tak od razu! – zaćwierkała, naburmuszając się, gdy dzwonek postanowił przerwać im rozmowę. – Masz ostatnią lekcję, prawda? Ochhh, ja mam jeszcze dwie! Pogadamy jutro! – Cmoknęła go w policzek, pędząc po schodach na górne piętro. Jej sukienka podwinęła się odrobinę, ukazując fragment koronkowej bielizny, co skomentowało kilku przedstawicieli płci męskiej. 

Oczywiście Carmen wszystko usłyszała i zapragnęła posłać w ich stronę jedną ze swoich błyszczących balerin, jednak szkoda jej było czasu na nich. Nevan skrzywił się zniesmaczony, gdy banda koszykarzy przechodziła obok. Pokręcił głową z dezaprobatą, wstając z ławki. Udał się pod salę od chemii, czując stres z powodu zbliżającej się klasówki. 

Jakaż była jego ulga, gdy dostał kartkę. Umiał! Wiedział jak rozwiązać większość z zadań i był jednym z uczniów, którzy jako pierwsi oddali kartkówki. Nauczyciel był dla nich łaskawy, wypuścił ich wcześniej. Nevan pędził do domu jak szalony, z nadzieją na odrobinę wolnego czasu. Źle się czuł ze świadomością, że w szkole odzywają się do niego tylko dziewczyny. Chciałby mieć choć jednego przyjaciela, kogoś komu mógłby zwierzyć się z własnych, nurtujących go problemów.

Już na schodach słyszał krzyki wydobywające się z kuchni, kolejnej awantury ojca z Harry'm. Szatyn przełknął nerwowo ślinę, wchodząc do domu. Miał ochotę schować się za stary dąb, stojący zaraz za ich ogrodem, który zawsze stanowił dla niego ukrycie, gdy był dzieckiem. Dziupla w środku była na tyle duża, że mieścił się w niej cały. Teraz mógłby już mieć z tym problem, bo jednak dorósł i już nie bawi się z bratem w chowanego.

Ojciec krzyczał na starszego brata, głośno. Matki Nevana nie było w domu, zazwyczaj o tej godzinie wciąż pracowała w biurze. Jednak gdyby była świadkiem kłótni, najpewniej poparłaby swojego małżonka. Harry trzymał w dłoniach spakowaną torbę, wbijając paznokcie w jej materiał. Dawno nie był tak zły. Za to mężczyzna będący głową tej rodziny z wściekłości zrobił się czerwony na twarzy. Wymachiwał rękoma i ledwo powstrzymywał się od uderzenia pierworodnego. Nevan nie wiedział o co im chodzi. Słyszał tylko koniec ich krzyków, coś o hańbie i wydziedziczeniu. Bał się ojca, dlatego skulił się przy drzwiach, nasłuchując jak trusia.

– Mam dość tej zjebanej rodziny! Wynoszę się! – warknął Harry, odwracając się w stronę wyjścia. W przypływie nerwów strącił jedno z rodzinnych zdjęć, które upadło z trzaskiem, a resztki szybki pokryła wielka pajęczyna.

Widząc Nevana pod drzwiami, tak przestraszonego z łzami w oczach, jego wzrok złagodniał. No tak. Jego młodszy brat wciąż musi tu być. W tym domu pełnego fanatyzmu. Boże, jak on sobie poradzi? – Te myśli krążyły po głowie Harry'ego.

– Nie bój się mały – szepnął, delikatnie gładząc jego włosy. Wiedział, że ojciec teraz na nim zacznie wyładowywać swój gniew. I że to teraz ten maluch będzie pełen siniaków oraz cięć. – Wrócę po ciebie. Obiecuję ci.

Odsunął go, wychodząc z domu. Nevan tylko przemknął do siebie, zamykając pokój na klucz. Słyszał na dole zdenerwowane wrzaski ojca i tłuczenie szkła. Mężczyzna znów wpadł w furię. Gdyby teraz zobaczył młodszego syna, pewnie by zaczął go okładać kawałkami rozbitych zdjęć. Dlatego też szatyn cieszył się, nie słysząc kroków w stronę swojego azylu. Mógł się poczuć choć przez chwilę bezpieczny. Sięgnął po śnieżnobiały koc leżący na obrotowym krześle i schował się pod nim na łóżku. Teraz już wiedział, że nie może iść na imprezę. Bo zdecydowanie wolał być nękany w szkole niż bity do nieprzytomności przez własnego tatę. Wyciągnął zaproszenie z plecaka. Podarł je. Nie może się narażać. Nie może.

– Dlaczego mnie zostawiłeś, Harry… – szepnął, a jego głos nienaturalnie drżał.