CZERWONY BAR - 🍷 6 🍷

    Danny otworzył zmęczone oczy, próbując zorientować się, gdzie w aktualnej chwili się znajduje. Gdy odzyskał ostrość widzenia, jęknął z bólu, gdyż poczuł jak bardzo boli go w tej chwili głowa. Chyba przesadził… nigdy się tak nie upił. Och, gdyby go Aiden teraz widział, ależ by się śmiał! 

Przetarł powieki, zatapiając się ponownie w pościeli. Spać! Jednak sen nie miał zamiaru znów przyjść, dlatego też Danny wiercił się na łóżku, dopóki nie natrafił ciałem na coś twardego i ciepłego. Od razu otworzył oczy, podrywając się do góry. Widok dobrze zbudowanych pleców i bordowej czupryny ich właściciela wywołał u niego niewielkie wypieki na policzkach. W jednej chwili przypomniał sobie całą noc, przez co było mu wstyd. Tak bardzo wstyd! 

Mike przeciągnął się sennie, odwracając twarzą do Daniela. Otworzył oczy, czując się o wiele bardziej rewelacyjnie niż właściciel mieszkania. Widząc nieśmiały rumieniec na twarzy błękitnoskrzydłego, uśmiechnął się do niego słodko.

– Dzień dobry – powiedział z troską, podnosząc się do pozycji siedzącej. Nagość nie przeszkadzała mu ani trochę, jednak Danny miał na ten temat odrobinę odmienne zdanie. – Jak się czujesz? 

– J-ja…

Dan złapał się za szyję, czując pieczenie w przełyku. Próbował odkaszlnąć, jednak spotęgowało to tylko narastający ból. Mike wyglądał przez chwilę na zdziwionego, jednak szybko zrozumiał powód chrypki swojego kochanka.

– Biedactwo… – Złapał jeden z kosmyków jego włosów, zakładając mu go za ucho. – Zdarłeś sobie gardło. Nie dziwię się. Byłeś troszkę… głośny. Cóż, jeśli nie masz nic przeciwko, zrobię ci herbaty z miodem, dobrze? O ile go masz.

Daniel kiwnął głową, spuszczając wzrok, bo był zbyt zażenowany by spojrzeć mu w oczy. Próbował ułożyć się wygodniej, lecz dyskomfort, który zaczął odczuwać w okolicach bioder, skutecznie mu to uniemożliwiał. Gdy ubrany już Mike wyszedł z jego sypialni, niebieskiemu motylowi wyrwał się cichy jęk. Dotarło do niego, jak bardzo jest mu w tej chwili wstyd. Szukanie znajomości na jedną noc chyba nie jest dobrym pomysłem… zwłaszcza, że tak bardzo nie chciał, by obcy krzątali mu się po mieszkaniu. Jednak obecność żałobnika nie przeszkadzała mu ani trochę. Chłopak był bardzo miły i czuły… a nawet go nie obraził! Dlatego Dan czuł się z tym tak bardzo źle. Nieznajomy dał mu więcej miłości w jedną noc, niż jego były partner przez kilkuletni związek. To bardzo go zabolało.

Powoli wstał, odrzucając kołdrę od własnego, rozgrzanego ciała. Poczuł nagły chłód, przez co automatycznie okrył drżące ramiona dłońmi. Przeszukał szafę w poszukiwaniu luźnych, szarych dresów i bluzy do kompletu. Dziś siedział w domu więc nie zamierzał w cokolwiek się stroić. Rozpuścił rozwalony warkocz i związał włosy w niesfornego koka. Skrzywił się, czując ostry ból w skroniach. Po raz kolejny przysiągł sobie, że nigdy więcej nie doprowadzi siebie do tak okropnego stanu.

Udał się do kuchni, gdzie zdezorientowany Mike poszukiwał miodu, by dodać go do herbaty. Było mu głupio szukać wszystkiego po szafkach i nie chciał wyjść na wścibskiego. Dan widząc tę słodką nieporadność uśmiechnął się pod nosem. Sięgnął po składnik i podał go żałobnikowi, który zatrzepotał skrzydłami w podzięce. Chwilę później położył na stół dwie szklanki z parującą herbatą, a Danny niewiele myśląc popił nią lekarstwa. Syknął, gdy poparzył sobie język, a Mike zaśmiał się rozbawiony.

– Powoli.

Czerwończyk spojrzał na niego spod byka. Mike przyglądał mu się wesoły, siadając naprzeciwko. Przez chwilę delektowali się przyjemną ciszą, która nie była ani odrobinę niezręczna. Łaknęli swojego towarzysza w dość miłej i pogodnej atmosferze. Jednak, gdy tylko Mike się odezwał, całe napięcie powróciło.

– Dan – zaczął. Odczekał chwilę, dopóki drugi motyl na niego nie spojrzał, po czym kontynuował. – Mówiłem ci już. Nie szukam znajomości na jedną noc.

Daniel spiął się, zaciskając dłonie na ciepłym kubku. Powoli odczuwał zbliżającą się wściekłość na siebie samego. Tak, Mike ostrzegał go. A teraz pewnie oczekuje czegoś więcej, chociaż Dan już obiecał sobie, że rezygnuje ze stałych związków.

– Muszę już iść – Podszedł do zamyślonego motyla, łapiąc za jego podbródek, by ten na niego spojrzał. – Ale chętnie poznam cię bliżej. Słodki jesteś. Jakbyś miał ochotę na kawę albo nektar, oczywiście tym razem bez alkoholu – dodał ze śmiechem – to zadzwoń. 

Wyciągnął ze swojej niewielkiej torby, którą tamtego wieczoru rzucił w kąt, czarny marker. Chwycił za nadgarstek chłopaka i podwijając rękaw jego bluzy, zapisał mu numer telefonu na ręce. Pociągnął jeszcze za jego dłoń, by złączyć na moment ich usta razem w delikatnym pocałunku. Zdezorientowany Dan patrzył tylko, jak nieznajomy (choć w tej chwili już bardziej znajomy), opuszcza jego mieszkanie.

Zerknął na czarne cyfry, dotknął ust palcami, po czym gwałtownie się zarumienił. Och, Boże! – pomyślał. Chyba właśnie się zauroczył. Mike był tak bardzo czarujący… gdyby Danny poznał go odrobinę wcześniej, może odpuściłby sobie jakiekolwiek znajomości z Anthonym. Właśnie… Tony. Dan czuł, że jednak robi coś niewłaściwego. W głębi świadomości gnębił się negatywnymi myślami, głównie o tym jak bardzo nie zasługuje na nową miłość. Wręcz odczuwał jakby zdradzał Tony'ego, choć tamten nie miał wyrzutów, kiedy sam to robił. Błękitnoskrzydły miał mętlik w głowie. Mike mu się podobał… ale co jeśli tylko udawał? Tak jak Anthony na początku ich znajomości? A tak naprawdę jest zimnym dupkiem bez uczuć?…

Westchnął głośno, upijając kolejny łyk herbaty. Jeszcze przed chwilą znów mógł poczuć czyjąś przyjemną obecność… Lecz teraz został całkiem sam. W domu ponownie zapanowała nieprzyjemna cisza, której Danny tak bardzo nienawidzi. Przypominała mu ona czasy dzieciństwa. Pozornie w sierocińcu zawsze było głośno. Bo młodsze dzieciaki hałasowały i biegały po korytarzach, ganiając siebie nawzajem bądź bawiąc się w chowanego. Jednak gdy tylko zapadała noc wszystko cichło, a jedynym źródłem dźwięku był tykający zegar na korytarzu. Danny za dziecka bardzo bał się ciemności, a pech chciał, że przez pewien okres miał pokój sam. Dopiero później dołączył do niego pająk. Podczas samotnych nocy wyobrażał sobie niestworzone obrazy, chowając się pod kołdrę przy najcichszym, podejrzanym dźwięku. Teraz jest mu z tego powodu wstyd, a krzyżak na każdym kroku złośliwie mu to wypomina. Taka jest cena przyjaźni. 

Motyl wrócił do sypialni, by napisać do Aidena, że dziś nie zjawi się w pracy. W międzyczasie ogarnął trochę pościel, która wymagała teraz prania i położył się w nową, świeżo wypraną, która pachniała kwiatami. Nawet nie zorientował się, gdy zasnął, myśląc o przesłodkim zapachu ciała Mike'a, otulającym go wcześniejszej nocy.

Obudził się dopiero wieczorem, czując nieprzyjemne ssanie w żołądku. Ból głowy prawie całkiem przeszedł, jednak zaspany Dan zupełnie zapomniał o porannym kacu. Przeciągnął się leniwie i podrapał po karku, po czym poszedł poszukać w lodówce czegoś zjadliwego. Padło na deser z owoców, który kupił by zjeść sobie na przerwie w pracy. Zajadając przysmak jego myśli ponownie powędrowały w stronę żałobnika. Dlaczego ma odmawiać sobie tak dobrej znajomości, tylko przez Tony'ego? Właśnie! Ma prawo znów się zakochać! A tamten dupek nie będzie go ograniczał!

Dan zebrał w sobie resztki odwagi i zadzwonił do chłopaka. Włączył tryb głośnomówiący i wziął się za zmywanie naczyń. Ostatnio nie miał na to czasu, a w zlewie zaczęła tworzyć się piramida. No, a przecież Danny tak bardzo nienawidzi nieporządku!

– Hhhm… halo? – odezwał się zaspany głos brązowookiego. Daniel przyłożył dłoń do ust, by nie zachichotać, przy okazji brudząc się pianą. 

– Cześć, to ja – przywitał się. – Przepraszam… Obudziłem cię? Wiesz, mam ci coś ważnego do powiedzenia.

– Dan! Oj, troszkę mi się przysnęło. Ale to nic, nie przejmuj się. Wal śmiało!

Daniel zakręcił lejąca się wodę, wycierając dłonie w czerwoną szmatkę. Zaczął wycierać jedną ze szklanek, wypuszczając głośno powietrze z ust. Niewinny uśmiech wkradł się na jego twarz, gdy podejmował, według niego, tym razem jedną z lepszych decyzji w życiu. 

– Chętnie umówię się z tobą na kawę.