CZERWONY BAR - 🍷 5 🍷

    Nevan pędził przerażony, przytrzymując swojego całkowicie pijanego brata, jednocześnie starał się nie upaść na ziemię. W głowie powtarzał sobie w kółko, jak wielkie będzie miał problemy. Oczami wyobraźni widział już, jak jego ojciec stoi w drzwiach, tak bardzo czerwony na twarzy, że o mało co nie wybucha. Chłopak wzdrygnął się, drżąc ze strachu. Nigdy więcej się na to nie zgodzi! 

Było już dawno po trzeciej, co za tym idzie, rodzice zdążyli wrócić do domu. Jego brat niezbyt się tym przejmował, spędził przyjemny czas z kumplami, a nawet udało mu się wyciągnąć numer od całkiem atrakcyjnej rusałki! Niestety Nevan widział to zupełnie inaczej. Jego rodzice – osoby fanatycznie religijne i rasistowskie, nie zdzierżyliby, gdyby przyprowadził kogoś innego gatunku. Już nie mówiąc o zabawianiu się przed ślubem! Surowy ojciec Nevana z pewnością nie tolerowałby takiego zachowania. Dlatego chłopak tak bardzo się bał. I nie lubił spoufalać się z kimś innym… zwłaszcza niebezpiecznym. 

Otworzył drzwi najciszej jak tylko potrafił, po czym udał się po ciemku wprost do sypialni swojego brata. Położył go na łóżku, starannie przykrywając, tak by nie było mu zimno. Mimo wszystko troszczył się o starszego. Choć czasem ten był w stosunku do niego niemiły, potrafił stanąć w jego obronie.

Gdy uporał się z problemem, liczył na szybki zwrot do własnego pokoju. Jednak próbując wejść do środka poczuł opór, a jego ciało oblały zimne poty. Światła w przedpokoju zapaliły się, a Nevan stanął twarzą w twarz prosto ze swoim ojcem. Wściekłym ojcem. Był cały czerwony na twarzy, a ogromne dłonie zaciskał w pięści. Jego matka stała z tyłu, przypatrując się tylko synowi z dezaprobatą. Na głowie miała wałki – które na następny dzień miały stworzyć z jej włosów idealne loki – a ciało zakrywała różowym szlafrokiem. W nocy w tym domu zawsze bywało bardzo zimno. Jedynie latem można było spać bez obaw, że się zamarznie. Mimo to ojciec Nevana potrafił stać w tej chwili na korytarzu, odziany jedynie w samą bieliznę i zwykłą, białą podkoszulkę.

– Gdzieś ty był?! – ryknął oburzony, uderzając pięścią w ścianę. Nie miał zamiaru tolerować braku posłuszeństwa własnego syna. 

Nevan uporczywie wpatrywał się w podłogę, nie odważając się nawet na nich spojrzeć. Spiął się jak struna, nie mógł nawet w spokoju przełknąć śliny. Jego ojciec zawsze wzbudzał w nim lęk. Od kiedy był dzieckiem. Dlatego chłopak się nie odezwał. Natomiast odezwała się jego matka.

– Och… mam nadzieję, że nigdy nie będziesz jak Harry, Nevan… Idź teraz odmów różaniec, a Pan wybaczy ci wszystkie grzechy… – szepnęła wystraszona, ponaglając go ręką.

Nevan naburmuszył się, choć nie dał tego po sobie poznać. Szybko udał się na górne piętro, jednak wcale nie zamierzał odmawiać durnych modlitw. Religia rodziców go nie obchodziła, nie przywiązywał do niej większej wagi. Szanował chrześcijan i katolików, ale nie chciał by na siłę wpajali mu swoje wartości. By dodać sobie sił, powtarzał tylko, że jeszcze rok i będzie miał z głowy te cierpienia. Wszędzie wiszące krzyże wprawiały go w nieprzyjemne uczucie, dlatego cieszył się z tego, że w pokoju nie ma ani jednego. Jego dziewiętnastoletni brat dorobił mu pół roku temu zamek do drzwi, przez co dziękował mu w tej chwili z całego serca w duchu. Zamknął się na klucz i włączył na chwilę górne światło, by móc się przebrać. W jego zwyczajnym, nastoletnim pokoju panował teraz porządek.

Ściany o kolorze mlecznej czekolady, gdzieniegdzie trochę porysowane, komponowały się z jasno brązowymi panelami. W rogu stał regał z książkami, a obok niego niewielkie biurko na którym leżała otwarta książka od chemii, trochę sezamowych ciasteczek na talerzu i niedopita kawa. Oprócz tego stało na nim kilka pamiątkowych figurek, które chłopak zakupił na szkolnych wycieczkach, dwa rodzinne zdjęcia z wakacji, oprawione w dębowe ramki oraz kubek z kredkami, długopisami i ołówkami. Łóżko Nevana również miało drewnianą obudowę, a granatowa pościel leżała na nim idealne zaścielona.

Chłopak westchnął głośno. Klasówka z chemii. Zupełnie o niej zapomniał, a to wszystko wina Harry'ego! Zmusił go do wyjścia, tylko po to, by samemu uniknąć problemów. Gdyby zostawił Nevana w domu, to właśnie mu by się oberwało i prawdopodobnie nie wróciłby sam do domu. A tak to nie dość, że młodszy brat odprowadził go bezpiecznie, to przyjął na siebie gniew ojca. 

– Dziś już sobie nie powtórzę… – Szatyn pokręcił z rezygnacją głową. 

Odgarnął denerwujące włosy z czoła, odkrywając oko, którego tak się wstydzi. Zupełnie różni się od tego piwnego. Jest jasne i błękitne, prawie tak jak bezchmurne, letnie niebo. Choć często słyszy komplementy, dotyczące jego wyglądu, on sam bardzo się tego wstydzi. Jest chudy, słaby i w dodatku wygląda jak dziewczyna!  Przez to w podstawówce był wyśmiewany, a trauma utrzymała się aż do tej chwili. Jego koleżanki ze szkoły często mówią mu, by nie przejmował się takimi rzeczami. Ale Nevan to Nevan. Każde wyzwisko, nawet najmniejsze, skierowane w jego stronę rani jego niewinne serduszko. I Nevan bardzo tego nie cierpi. 

Mruknął do siebie pod nosem i usiadł na miękkim materacu. Włożył ręce do kieszeni, a natrafiając na coś sztywnego odrobinę się zdziwił. Zupełnie o tym zapomniał! Natychmiast wyciągnął z niej białą wizytówkę jedynie z wizerunkiem pająka. Wzdrygnął się odrobinę. Odwrócił ją na drugą stronę, a jego twarz przybrała odcień delikatnego różu. Z tyłu był zapisany numer właściciela baru z podpisem „Zadzwoń ♡”. Nevan schował twarz w dłoniach, rumieniąc się intensywniej. To było dla niego zbyt dużo, jak na jedną noc znajomości! A pająk nie dość, że dziwnie mu się przyglądał, to wcisnął mu do kieszeni kawałek papieru z jego prywatnym numerem! Co miał zrobić w tej sytuacji ten biedny, przestraszony karakan? 

– Więcej tam nie przyjdę – szepnął do siebie, wsuwając wizytówkę pod łóżko. Pomimo strachu, nie miał serca jej wyrzucać.

Wyciągnął spod poduszki swoją piżamę i przebrał się jak najszybciej, bo wizja jeszcze bardziej zdenerwowanego ojca wcale nie widziała mu się dobrze. A zdecydowanie już zbyt długo trzymał zapalone światło u siebie w pokoju. Szybko sięgnął dłonią, by zapalić ledową lampkę nocną i wstał, zgaszając światło. Wrzucił jeszcze podręcznik od chemii do plecaka, licząc na to, że może w szkole uda mu się jeszcze choć pięć minut pouczyć. Szybko wślizgnął się pod kołdrę, a kiedy układał się do snu, dziękował jeszcze przez chwilę dyrektorowi, że ułożył plan tak, by miał na godzinę późniejszą.