CZERWONY BAR - 🍷 3 🍷

    Daniel przekręcił klucz w ciemnych, drewnianych drzwiach, aby dostać się do własnego mieszkania. Było już grubo po drugiej, jednak wiedział on, że jego ex wciąż nie śpi. Czeka na jego powrót. Drżącymi dłońmi nacisnął na klamkę, wchodząc do środka. 

Skromne mieszkanko było przystosowane do życia maksymalnie dla trzech osób, a choć było małe, to całkiem przytulne. Ściany były pomalowane na delikatne odcienie beżu, a podłogę okalała wykładzina koloru dojrzałej cytryny. Wszędzie wisiały wspólne zdjęcia tej dwójki, oprawione w drewniane ramki. Na obrazkach obejmowali się bądź kradli sobie pocałunki, na tle zwiedzonych przez nich miejsc w przeciągu tych kilku lat. Kilku lat kłamstw. Bo Daniel udawał że niczego nie zauważył. Że nie zorientował się, jak jego ukochany wraca później do domu. Że nie widział już dawno utraconej iskierki zadziorności w jego oczach. Że nie czuł zapachu damskich perfum. Ani że nie przyuważył tych kilku malinek czy śladów szminki na jego szyi. 

Udawał, że wszystko jest tak jak dawniej. Ale w końcu motyl przelał czarę goryczy. Daniel dowiedział się już o tym, że jego partner będzie miał dziecko ze swoją kochanką, dlatego nie zamierzał ciągnąć tego dłużej. To już nie miało sensu. Choć wciąż bardzo go kochał, to nie mógł pozwolić by traktował go jak odskocznię od rzeczywistości. 

– Danny… – Łagodny, a zarazem zmęczony głos niebieskookiego zacisnął pętle na jego żołądku. Tak dawno nie zwracał się do niego tym tonem… – Tak się martwiłem… Dlaczego mi nie powiedziałeś, że kończysz dziś później?

– Spakowałeś się już? – Nie dał się mu omamić. Dobrze wiedział, że wcale się nie martwił, tylko siedział przez ten czas z nią i wybierał parę małych, dziecięcych bucików. – Czy mam to zrobić za ciebie? 

– Danny…

– Odpieprz się. Nie chcę cię w moim mieszkaniu. Wynoś się do niej, z tego co wiem dysponuje większą sumą niż ja – Wyciągnął z szafy torbę podróżną i rzucił mu pod nogi. – Co ty sobie wyobrażasz, Tony? Że będziesz grał na dwa fronty, a ja się nie zorientuję? Mówiłeś, że to mnie kochasz, a tak naprawdę cały czas oglądałeś się za kobietami. Po co mi to robiłeś? Nie mogłeś po prostu powiedzieć „nie”, zamiast się ze mną wiązać? Oszczędziłbyś mi tylu lat problemów.

– Kocham cię, Danny. Bardzo cię kocham. – Anthony podszedł do niego, czule obejmując Daniela w pasie. Nie chciał go puszczać. To tutaj miał swój dom. Nie musiał pracować, a chłopak robił wszystko za niego. Dosłownie jadł mu z ręki. Kto by to wszystko porzucił dla kochanki? – Proszę, uwierz mi…

Błękitnowłosy wybuchnął żałosnym śmiechem, wyrywając się z objęć tego oszusta. Dobrze wiedział, w co on teraz pogrywa. Już nie nabiera się na tę sztuczkę.

– Spławiła cię? W końcu zrozumiała jaki jesteś? Krętacz, kłamca. Już ci się ze mną nie uda. Nie będziesz tu mieszkał, wynoś się stąd pasożycie.

Anthony zacisnął dłoń w pięść. Nie mógł znieść tego aktu zniewagi. Zanim zdążył się zorientować co robi, strzelił Danielowi w twarz z otwartej dłoni. Zamachnął się na tyle, by drobniejszy chłopak zachwiał się, potykając o zostawioną na podłodze torbę. Danny dotknął dłonią własnego policzka, zaciskając mocniej drżące usta, gdy poczuł intensywne pieczenie. Przez chwilę czuł się jak śmieć. Tony jeszcze nigdy go nie uderzył. Jak śmiał wmawiać mu tyle lat, że go kocha? 

– O Boże, Dan! Przepraszam! – Wystraszony, przykucnął przy nim od razu, łapiąc dłoń delikatniejszego, by pomóc mu wstać. Motyl jednak odtrącił jego dłoń, samodzielnie podnosząc się z podłogi. – Ja nie chciałem!

Dan zignorował go. Skoro nie chciał wynieść się po dobroci, to sam go spakuje. Choć w tle słyszał błagania drugiego motyla, by przestał, by dał mu ostatnią szansę, to skończył go słuchać już przy pierwszym słowie. Po prostu spakował go i wcisnął mu torbę do rąk, mierząc najbardziej pogardliwym spojrzeniem, na jakie go było stać. Bał się, że jednak wymięknie i rzuci mu się wprost w ramiona, znów wszystko wybaczając. Dlatego odwrócił wzrok.

Gdy Tony dostał swoje spakowane rzeczy do rąk, przestał grać. Już nie błagał, nie prosił i nie wyznawał mu miłości. Spoważniał. Na jego twarzy pojawił się mały grymas złości, który przerodził się we wściekłość. Szarpnął za koszulę Daniela, przyciągając go do siebie. Był on niższy od Anthony'ego, dlatego musiał poderwać głowę do góry by spojrzeć mu w oczy. Z całej siły starał się nie okazać jak w tej chwili jego były go przeraża. Bo to nie był pierwszy raz, gdy ukazywał wybuch swej złości. 

– Każdy motyl skacze z kwiatka na kwiatek. Ty też wcale nie jesteś święty, Danny – rzucił z pogardą, puszczając kołnierz niebieskowłosego. 

Daniel poczuł ból w klatce piersiowej. Nigdy nawet nie pomyślał o tym, by go zdradzić. Zawsze starał się udowodnić mu, że jest dla niego najlepszy. Robił wszystko byleby go nie stracić, czasem nawet kosztem własnego humoru i zdrowia. Był idealny.

Może zbyt idealny.

Zorientował się, że Tony przestał traktować go jak partnera, a zaczął jak służącego, zabawkę. Coraz rzadziej go przytulał, nie łapał jego dłoni w swoje, tak jak miał w zwyczaju jeszcze dwa lata temu. Nie splatał jego palców z własnymi, by chwilę później szeptać mu słodkie słowa. Nie miał nawet ochoty go całować, a podczas stosunku (o ile do takiego dochodziło), twarz Daniela była wgniatana w poduszkę z taką siłą, że nie mógł złapać tchu. Tony w tych sprawach zazwyczaj był bardzo brutalny wobec niego, nawet na początku ich znajomości. Nigdy nie pozwalał mu wydać z siebie odgłosu. Kiedy Danny'emu wyrwał się niechciany jęk, Tony zawsze szarpał go wtedy za włosy, przyciskając go do poduszki jeszcze bardziej boleśnie.

Dlaczego niebieskowłosy dopiero to zauważył? On go nigdy nie kochał. Nigdy nawet nie sprawił by czuł miłość, której tak bardzo potrzebował. Której tak bardzo pragnął. Wychowując się w sierocińcu, nigdy nie poczuł się specjalnie potrzebny, był tylko jednym z wielu porzuconych dzieciaków. Dlatego przez cały okres nauki, chłopak starał się mieć jak najlepsze oceny, by skończyć szkołę z dobrymi wynikami. Udało mu się dostać na wymarzoną uczelnię, gdzie poznał, jak wcześniej mu się zdawało, miłość swojego życia. To właśnie Anthony namówił go do rzucenia studiów. Chciał podróżować po świecie. A zaślepiony Daniel zgodził się. Porzucił swoje marzenia, by zostać przy jego boku. Może i tylko z pomocą szczęścia wylądował jako pracownik baru u swojego przyjaciela. Tak, obydwaj obiecali sobie, że gdy tylko skończą osiemnaście lat, ułożą sobie życia. Aiden od zawsze mu imponował, swoim sposobem bycia. Każdy problem obracał w żart, był silny i zabawny. Niestety tylko pozornie. Pająk był gnębiony przez starszych ze względu na swoją orientację. To nie tak, że wyznał to całemu bidulowi. Łagodnie ujmując, było z niego niezłe ziółko. Wciąż jest. Ale wtedy przesadzał. Często spędzał noce u swoich jednodniowych kochanków. Nie czuł się z tym źle, związki go nudziły. Niestety, noga mu się podwinęła i w końcu został na tym przyłapany. Przez największy problem sierocińca. Chrabąszcza. Ten nastolatek pałał czystą nienawiścią do inności. Był napakowany, łysy i bardzo agresywny. Ale owinął sobie wszystkie opiekunki wokół palca. Dlatego przymykały oko na jego wybryki. Wprawdzie Danny nie opuścił przyjaciela, jednak sam bał się zrobić swój własny coming out. Tylko Aiden wiedział. Ale on nigdy by się nie wygadał.

Opuszczając sierociniec ich drogi na chwilę się rozeszły. Jednak obiecali sobie, że wrócą. Że gdy tylko odnajdą szczęście, ponownie się spotkają. Fakt, spotkali się. A pająk był już wtedy ustatkowany na całe życie. Danny nigdy nie pytał, skąd Aiden dorobił się takiej fortuny. Wolał nie wiedzieć. No tak. Pająk wrócił szczęśliwy. Jednak motyl nie do końca. A jego toksyczny związek trwał aż do teraz.

– Wynoś się – warknął, na stojącego już w drzwiach Tony'ego. – I nie waż się tu więcej pokazywać.

– Jeszcze będziesz mnie błagał, bym do ciebie wrócił – powiedział na odchodne, a Dan pozdrowił go środkowym palcem i zatrzasnął mu drzwi przed nosem. Będzie musiał wymienić zamki.

Zerknął na wiszące na ścianach zdjęcia i poczuł gulę w gardle. Będzie musiał je wyrzucić. Wszystkie. Albo najlepiej spalić, wtedy będzie miał pewność, że żadne nie przetrwa. Tyle zmarnowanych lat na podróżowanie, które mógł wykorzystać na medycynie. To właśnie to chciał robić. Być chirurgiem. Leczyć. Ratować czyjeś życia. Szkoda, tylko że mu nie wyszło. I to tylko przez jeden, życiowy błąd.

Usiadł na łóżku, gdy poczuł jak zakręciło mu się w głowie z żalu. Schował twarz w dłoniach, głośno w nie wzdychając. Zatrzepotał jasnymi, niebieskimi skrzydłami, rozluźniając mięśnie. Nie będzie płakał. Nie za nim. Co z tego, że był jego pierwszą miłością. Prawdziwą miłością. 

A może tak naprawdę była sztuczna? Po prostu szukał kogoś, kto chociaż przez chwilę okaże mu odrobinę uczucia? 

– Miłość jest wstrętna. Nigdy więcej się nie zakocham – prychnął do siebie, zaciskając dłonie w pięści. – Tak. Zrobię tak jak Aiden. Znajdę sobie kochanka na jedną noc. Nawet teraz!

Wstał gwałtownie, przez co musiał złapać się krawędzi łóżka. Jednak z gracją odzyskał równowagę, otrzepując skórzaną kurtkę. Podszedł do lustra, by określić stan swojego policzka. Ślad wciąż na nim widniał, ale nie był już tak intensywny jak na początku. Danny poprawił swojego grubego warkocza, nakładając odrobinę podkładu na czerwone miejsce. Tak, czasem go używał, by nie świecić się za barem. Zwłaszcza, że Aidena potrafiła ponieść fantazja i dokupił do niego kilka reflektorów, które mimo wszystko przydawały się podczas organizacji prywatnych imprez. Na przykład wieczorów kawalerskich. 

Zakrył przy okazji widocznego pieprzyka tuż przy oku. Nie lubił go. Tony zawsze mu powtarzał, że wygląda z nim na puszczalskiego. Może miał rację. Może. Posmarował usta wazeliną, by stały się jeszcze bardziej mięciutkie, po czym zadowolony z efektu, udał się do wyjścia. Jednak, gdy przypomniał sobie do czego mu zazwyczaj służyła, poczuł się odrobinę zdegustowany. Cóż, nie będzie sobie teraz zawracał tym głowy. Pójdzie sobie do swojego ulubionego baru! W dzielnicy dla ciot, jak to zawsze określał Anthony, bo jednak do Czerwonego mu się tak nie spieszyło. Nie chciał oglądać jak Aiden bajeruje młodego, zdezorientowanego karakana. Choć było mu go szkoda. Przypominał mu go, z czasów szkoły średniej. Taki uroczy i niewinny. 

Przeszedł przez kilka małych uliczek, skrótami, które znali tylko niektórzy, stali bywalcy. Nimi zawsze było łatwo się przemknąć, przy okazji nie narażając się kółkom wzajemnej nietolerancji. Chyba, że wybrali sobie akurat właśnie taką uliczkę na kulturalną rozmowę, wśród krzyków i przekleństw. Wtedy można było zacząć się martwić. Danny poczuł znajomy mu zapach drzewa sandałowego, a chwilę później usłyszał śmiechy dobrze znanych mu osób. Uśmiechnął się odrobinę pod nosem. Wszyscy go tam kochają. A teraz Daniel jest wolny. Gdy tylko o tym usłyszą, na pewno się ucieszą.