CZERWONY BAR - 🍷 2 🍷

    Właściciel nie był zaskoczony zachowaniem imprezowiczów. Często składał wizyty w barze, ale za każdym razem wywoływał identyczną reakcję. Przyzwyczaił się do strachu, który wzbudza. Jednak nie zamierzał on utrzymywać dalej tak napiętej atmosfery. Rozłożył ramiona w zachęcającym geście.

– Na co czekacie? Bawcie się! – krzyknął.

Wszyscy, niczym za machnięciem czarodziejskiej różdżki, powrócili do wykonywanych czynności. Gwar ponownie przybrał na sile, osoby na parkiecie wznowiły swój taniec, a mężczyźni znów zaczęli wiwatować na cześć rusałki. Osoby pracujące w barze krzątały się po nim, podając zarówno alkohol jak i przystawki. Niebieskoskrzydły motyl tylko pokręcił z rezygnacją głową, widząc to nudnawe show. Wrócił do wykonywanej czynności, a kolejne słowa piosenki wychodziły z jego pełnych, malinowych ust. Pająk wolnym krokiem podszedł do baru. Usiadł tuż obok wciąż trzęsącego się ze strachu karakana. Dzieciak z całej siły starał się go ignorować, jednak uczucie gorącego oddechu czarnowłosego wywołało na jego plecach gęsią skórkę.

– Nie bój się. Przecież cię nie zjem – zaśmiał się właściciel, nie zdając sobie sprawy z dwuznaczności swoich słów.

Nevan otworzył szerzej oczy, by po chwili znów szczelnie je zamknąć. Okrył drżące ciało ramionami, kuląc się na własnym miejscu. Właściciel przyjrzał mu się dokładniej. Nie do końca rozumiał zachowanie młodego karakana. Przecież powiedział wyraźnie, że nie zrobi mu żadnej krzywdy. Powoli zaczął zdawać sobie sprawę z przyczyny takiego zachowania, dlatego nie przejmując się wścibskimi biedronkami – które gdy tylko go zauważyły uciekły – przysunął się bliżej Nevana.

– Chyba nie wierzysz w te głupie plotki, prawda? – wymruczał wprost do jego ucha, a nastolatek odskoczył przerażony, o mało nie spadając z obrotowego siedzenia.

– J-j-ja-a…

– W Czerwonym Barze nikt nic ci nie zrobi. Gwarantuję – Uśmiechnął się przyjaźnie, wpatrując się wprost w oczy niewinnego chłopca.

A raczej oko, bo drugie szczelnie zakrywał włosami, co bardzo zaintrygowało pająka. Był ciekaw co też młodzieniec ukrywa pod tą jasnobrązową czupryną. Zlustrował go wzrokiem. Chudy, blady, niski i w dodatku strachliwy. Z tą swoją szatynową głową. I piwnym oczkiem, bo drugie skutecznie zasłania. Niby nic interesującego, jednak w czarnowłosym wzbudził dotąd nieznane mu odczucie. Pragnął zrzucić z dzieciaka płachtę niewinności, w jak najbardziej ponętny sposób. Dyskretnie oblizał wargę na samą myśl o tym. Miewał już wielu kochanków w każdej odsłonie, dlatego zdobycie serduszka tego dzieciaczka nie będzie dla niego problemem. Obawiał się jednak, że chłopiec nie do końca gra teraz sprawiedliwie. Jest nieletni. Widać to na pierwszy rzut oka. Jednak co taki młodziak robi w tym miejscu? 

Motyl pstryknął palcami tuż przy oczach pająka, by przywrócić go do racjonalnego myślenia. Zdezorientowany właściciel spojrzał na niego z wyrzutem, jednak barman nie przeraził się groźnym spojrzeniem szefa. Złożył ręce na piersi, z dezaprobatą kręcąc głową.

– Aiden, przestań straszyć innych. Tobie to nie przystoi.

Kąciki ust bruneta podniosły się w drobnym uśmiechu. To nie pierwszy raz, gdy jego przyjaciel zwraca mu uwagę. Właściwie, to robi to za każdym razem, kiedy czarnowłosy szuka znajomości na jedną noc wśród klientów baru, nie zwracając uwagi na uczucia drugiej osoby. Dlatego motyl nie chciał, by młody karakan skończył w ten sposób. Wydał mu się zbyt niedoświadczony, a strach dzieciaka tylko go w tym utwierdzał. Niebieskoskrzydły często słyszał, że ma w sobie zbyt wiele empatii. Martwi się o nieznane mu osoby, rozmyślając nad ich problemami i gnębiąc tym swój humor. 

– Ja? Straszyć? – Pająk udał zdumionego. – Tylko odrobinkę się… droczę.

– A biedny dzieciak na tym cierpi. – Motyl zmarszczył brwi. 

Podał właścicielowi jego ulubionego drinka, ponownie czyszcząc blat. Motyl miał obsesję na punkcie czystości. Wszędzie doszukiwał się brudu, choć tak naprawdę nigdzie go już nie było. Próbował nawet z tym walczyć, ale do tej pory nic nie poskutkowało. Jednak jego nawyk nie wziął się sam z siebie. Nauczyła go tego osoba, o której nie miał ochoty myśleć w pracy. W ogóle nie miał ochoty o niej myśleć. Ale wiedział, że gdy wróci do domu nie uniknie rozmowy. Głośno westchnął, co nie uszło uwadze jego przyjaciela, a zarazem szefa.

– Właśnie, a jak tam sytuacja z-

– Proszę, nie rozmawiajmy o tym – Wtrącił się z drżącym głosem, odkładając ścierkę na jej miejsce. – Nie chcę już o tym mówić. Nigdy. To… To przeszłość.

– Dobrze. Ale pamiętaj. Zawsze możesz przyjść do mnie jak będzie źle. – Aiden oparł się o blat, przyglądając się innym gościom baru. Jednak nie wzbudzili oni w nim większego zainteresowania, dlatego jego wzrok ponownie spoczął na Nevanie cicho popijającym nektar.

Nie mógł się oprzeć tej delikatnej, prawie alabastrowej skórze i różowym, małym usteczkom. Zwilżył wargi językiem. Nie powinien wyobrażać sobie dzieciaka w sprośnych sytuacjach, jednak tylko to podpowiadał mu jego umysł. Niepełnoletność młodego mogłaby sprowadzić na niego policję, co było w tej chwili jego najmniejszym problemem. Właściwie, to nawet go to nie obchodziło. Dzieciak musi być jego. Ma być jego. Sam o to zadba.

Niebieskowłosy motyl nie miał już sił by przekonywać go, żeby dał spokój karakanowi. Musiał pomyśleć również o sobie. Jego zmiana właśnie się kończyła, a w domu czekał już na niego poważy problem, który musiał rozwiązać zupełnie sam. Ogarnął wszystko co miał zrobić i poszedł na tyły, by się przebrać. Wciągnął na siebie czarne, odrobinę obcisłe dżinsy, niebieską, stonowaną koszulę i czarną, skórzaną kurtkę. Gdy wyszedł kilka osób zagwizdało na jego widok, a chłopak przewrócił oczami znudzony. Nie miał ochoty na czyjeś zboczone docinki, chciał już mieć ciężką rozmowę za sobą.

– Powodzenia, Danny. – Brunet szepnął na odchodne. – Będzie dobrze, zobaczysz.

– Musi być. W końcu to już zamknięty rozdział – Poprawił kołnierzyk i dumnie opuścił lokal. 

Jedna noc, a tyle zmieni w jego życiu.