CZERWONY BAR - 🍷 11 🍷

    Karakan podążył za Carmen i jej kilkoma roześmianymi koleżankami do wejścia Czerwonego Baru. Już drugi raz musiał pokazać fałszywy dowód, jednak tym razem jelonki rogacze nie przyglądały im się podejrzanie. No, może przez chwilę zawiesili wzrok na poturbowanym Nevanie, ale szybko powędrował on w inną stronę. Zapewne przez towarzystwo pięknych pań. 

Koleżanki jego znajomej były równie słodkie i ubrane w podobny, odrobinę kiczowaty sposób. Jedna z nich miała na sobie pudrowo-fioletową sukienkę z falbankami oraz ciemnofioletowe obcasy, a jej dłoń zdobiło kilka błyszczących pierścionków. Kakaowe loki dziewczyny mieniły się przez brokat i inne wynalazki, których Nevan już nie znał. Na głowie miała purpurową opaskę, a szyję ozdobiła naszyjnikiem o tym samym kolorze. Na twarzy… też miała brokat. Jej zarumienione policzki były przez niego idealne podkreślone. Druga z koleżanek Carmen wyglądała niemal identycznie jak pierwsza, z tą różnicą, że jej komplet był jasnobłękitny. Właściwie to nie tylko w ubiorze były takie same. Wyglądały jak bliźniaczki, dlatego też Nevan bez zbędnych pytań właśnie tak założył. Wcześniej przedstawiły mu się, ale był na tyle rozkojarzony, że już nie pamiętał ich imion. A głupio mu było o nie pytać.

Dlatego zamiast zagłębiać się w kolejne znajomości, ustalił iż pozostaną one nie więcej niż zwykłymi „koleżankami Carmen”. Miał w tym przekonaniu nawet własną wymówkę, albowiem towarzystwo jeszcze większego tabunu kobiet nie widziało mu się zbyt dobrze. Jakby nie patrzeć to pomimo swojego, swoją drogą nie prezentującego się najlepiej, wyglądu to wciąż był mężczyzną. Prawie mężczyzną. Bo w jego przekonaniu mógł się określić jedynie mianem chłopczyka. Albo chłopca. Ewentualnie miał szansę awansować na chłopaka, ale do mężczyzny brakowało mu sporo. Harry za to był stuprocentowym mężczyzną. I z pewnością nie był już prawiczkiem, co Nevana peszyło, ale za razem smuciło. Też chciał mieć tego typu sprawy za sobą, skoro był prawie pełnoletni. Jednak zdawał sobie sprawę z jednej rzeczy, która frustrowała go na tyle, że zawsze się denerwował, gdy o niej myślał. Kobiety mu się nie podobały. A przynajmniej nie seksualnie. Bo Carmen przykładowo uważał za bardzo ładną i atrakcyjną dziewczynę, jednak myślał o niej tylko jak o przyjaciółce. Gdy wyobrażał sobie ją inaczej, robiło mu się niedobrze. 

Początkowo myślał, że to po prostu stres bądź presja ojca, ale szybko uświadomił sobie prawdziwą tego przyczynę. I to wcale nie tak, iż kobiety go obrzydzały. Po prostu nigdy nie dałby rady wylądować z którąś w łóżku. Ewentualnie mógł zażyć leki na potencję, jednak gdyby zawartość jego żołądka postanowiła go opuścić w trakcie, nigdy nie pozbierałby się z takiego wstydu. Po prostu czuł niesmak w ustach, nawet jeśli było mu przykro z tego powodu. Chciał być normalny, ale nawet jeśli bardzo tego pragnął, to nie umiał powstrzymać własnego wzroku, lecącego na jakiegokolwiek faceta, który wpadał idealnie w jego gust. Do tej pory przeżył tylko dwa zawody miłosne. To nawet nie tak, że został odrzucony. Nigdy się nie przyznał do zauroczeń. I nigdy nie zamierzał. 

Nevan zdawał sobie sprawę z czego wynikały jego takie a nie inne preferencje. Wtedy był zbyt młody by to zrozumieć, ale widok który zastał pewnego letniego wieczoru, gdy miał może z pięć bądź sześć lat, wywołał u niego nieprzyjemną, długoletnią traumę. Nie umiał spojrzeć na kobietę w taki sam sposób, w jaki przyglądał im się jego brat. Co nie znaczyło, że Nevan pochwalał jego postawę kobieciarza. Do tej pory mogło się to jeszcze nie wydarzyć, ale wkrótce Harry zrani którejś uczucia. 

– Pokaż się – mruknęła cicho Carmen, gdy zasiedli już przy barze. Nevan nie był zbytnio przekonany do jej pomysłu, co dziewczyna skomentowała głośnym prychnięciem. – No przecież nic ci nie zrobię! 

Siłą zmusiła go do siedzenia cicho, gdy zakrywała mu kosmetykami nie wyglądające zbyt zachęcająco siniaki. Choć bolały go one przy każdym najmniejszym dotknięciu, nie odzywał się słowem. Nie chciał wyjść na kogoś jeszcze słabszego niż był. 

Gdy Carmen kończyła zakrywanie sińców, Nevan odrobinę się uspokoił i właściwie prawie zapomniał już o awanturze z ojcem, przynajmniej na chwilę obecną. A wtedy do baru wszedł pająk. Chłopaka oblały zimne poty. Chociaż w podświadomości czuł rosnący z sekundy na sekundę strach, o dziwo śmiało zerknął w ciemne oczy właściciela. Ich spojrzenia spotkały się niemalże natychmiast, jednak żaden z nich nie odwrócił wzroku. Dopiero gdy oczy Aidena stały się chłodne niczym lód, Nevan przestał mu się przyglądać. Kątem oka przyuważył tylko, jak pająk udaje się na zaplecze. Zrobiło mu się ciepło w środku, a na twarzy pojawił się intensywny rumieniec, co nie uszło uwadze Carmen. 

– Wszystko w porządku? – zapytała z troską, ignorując jej chichoczące koleżanki, które podrywał jakiś umięśniony student. – Jeszcze nic nie wypiliśmy, a ty już jesteś cały czerwony. Źle się czujesz?

Nevan pokiwał głową na znak, że czuje się dobrze, bo w chwili obecnej było go stać jedynie na to. Nie chciał się nikomu przyznawać, ale ten prąd który poczuł w ciele, kiedy skrzyżował spojrzenie z Aidenem, nie wróżył niczego dobrego. Nevan czuł to po raz pierwszy, ale zdecydowanie wiedział czym jest to przyjemne uczucie. A nawet jeśli było cudowne, nie oznaczało to, iż chciał go doświadczyć, no a już na pewno nie z własnym lękiem!

– Ja… pójdę zaczerpnąć świeżego powietrza – poinformował, gdy zauważył jak zdenerwowany pająk opuszcza lokal. Nevan czuł się coraz gorzej w tle głośnych śmiechów, rozmów i tłumu. Czuł na sobie wzrok organizatora, w dodatku niezbyt przyjazny, pewnie przez to, że wziął ze sobą tylko trzy dziewczyny. Chociaż szatyn nie rozumiał, dlaczego tamten karakan tak bardzo narzekał. Ładne kobiety kleiły się do niego z każdej możliwej strony, a wciąż było mu mało.

Ignorując zdziwione wołanie Carmen, zsunął się z obrotowego krzesełka i przepchał się przez hałaśliwe i energiczne osoby. Wystraszył się, widząc Aidena opierającego się o ścianę i wypalającego paczkę papierosów. Jelonków rogaczy nigdzie nie było. 

Chociaż strach wciąż górował nad innymi doznaniami, Nevan czuł się onieśmielony, gdy opierał się tuż obok, głośno wzdychając. Od nieprzyjemnego zapachu dymu chciało mu się kichać, jednak wstrzymał się z tym, czując jak pająk mu się przygląda.

Przełknął głośno ślinę, uśmiechając się pod nosem. Czuł się odrobinę niezręcznie. Chciał nawet zacząć jakiś temat, by nie było tu tak cicho i dziwnie, ale za każdym razem gdy otwierał usta, rezygnował z tego pomysłu. Przecież właściciel nie wyglądał na kogoś kto miałby ochotę na rozmowę z dzieckiem, jakim był Nevan. Właśnie tak wmawiał sobie karakan. Dopóki oczywiście nie usłyszał tego delikatnego, ale chłodnego głosu.

– Co tu robisz, dzieciaku? I to jeszcze w takim stanie – mruknął, patrząc na niego bez wyrazu. – Dlaczego w ogóle ktoś cię tu wpuścił?

Nevan doznał takiego szoku, że całkowicie skamieniał. Pająk się do niego odezwał! Co prawda nie był zbyt miły… ale zaskoczył go i to bardzo. Chwila… a może on wie, iż Nevan używa fałszywego dowodu? A jeśli to gdzieś zgłosi?! Karakan otworzył szerzej oczy, gdy Aiden zaśmiał się pod nosem. Brunet zbliżył się do Nevana i dmuchnął mu dymem prosto w twarz. Oburzony karakan ukazał mu jedną ze swoich zezłoszczonych min, co pająk uznał za bardzo, baaardzo przeurocze. Opanuj się Aiden – zrugał się w myślach, odwracając wzrok od chłopaka, który wyglądał teraz jak wściekła muszka.

– Wiem, że jesteś niepełnoletni. 

To zbiło Nevana z tropu. Jego mina ze zdenerwowanej od razu stała się przerażona, a Aiden, choć w środku powstrzymywał się by nie wybuchnąć w tej chwili śmiechem, ponownie przybrał maskę chłodu i obojętności.

– To nie wszystko. Przychodzisz do baru pobity i straszysz moich klientów. Może wcale nie jesteś taki niewinny, na jakiego wyglądasz, co? Z kim się wdałeś w bójkę? Z kumplami? A może zaczepiały cię jakieś łobuzy? Nie chcę mieć tu problemów, dlatego nie przychodź tutaj więcej. Nie życzę sobie, żeby kręciła mi się w tym miejscu problematyczna młodzież – Rzucił papierosa na ziemię i dogasił go nogą.

Nevan spochmurniał. Mógł się domyśleć, że rozmowa wcale nie potoczy się w miłym kierunku. Zapomniał gdzie jego miejsce. Przez chwilę poczuł się zbyt śmiały. A przecież on nie jest nikim ważnym.

– J-ja… to n-nie tak… – Siedemnastolatek próbował się usprawedliwić. Jednak co miał mu powiedzieć? Przecież, gdyby dowiedział się prawdy to by go wyśmiał nawet bardziej niż przed chwilą.

– Nie? To w takim razie co? Sam się pobiłeś? Pfff… – parsknął Aiden z nutką pogardy w głosie. – Albo matka cię zlała? A może to ojciec ci wpierdolił, bo chciałeś tu przyjść?

Każdy włosek na ciele Nevana stanął dęba, gdy usłyszał przypuszczenia bruneta. On wie! Wargi chłopaka zadrżały, na wspomnienie ciężkiej butelki lecącej wprost na jego kruche i mizerne ciało. Było mu wstyd, że nie umiał się obronić. 

Aiden początkowo tylko droczył się z Nevanem, licząc na to, że ponownie oburzy się jak wściekła, mała muszka, jednak tak oddalonej od jego oczekiwań reakcji się nie spodziewał. Poczuł ukłucie w środku, bo być może trafił prosto w środek. Ale kto normalny skatowałby własnego syna? Niestety Aiden nigdy nie miał rodziny, więc odpowiedź na to pytanie przychodziła mu z trudem.

– Ej, dzieciaku, ja tylko żarto-

– Masz rację! To jakaś banda mnie zaczepiała. Ja… nie miałem przy sobie pieniędzy i… – skłamał, by obronić swojego ojca. Nie chciał by ktoś się wtrącał w jego rodzinne problemy. Gdyby komukolwiek powiedział… pewnie ojciec by go zabił.

– Tsk. Dlatego więcej tu nie przychodź – warknął, wyciągając kolejnego papierosa z paczki. – A z wizytówką możesz zrobić co chcesz. Podrzeć ją. Spalić. Albo po prostu wyrzucić. Ale nie dzwoń.

Szatyn poczuł uścisk w gardle, słysząc tak przesiąknięty lodem ton. W takim razie dlaczego mi ją dałeś? – Tak bardzo chciał zadać to pytanie. Jednak nie umiał. Znów zapomniał gdzie jego miejsce. Przecież nie powinien się wychylać. W końcu miał do czynienia z pająkiem. A pająki są strasznie. I nie potrafią kochać. 

On ma rację – pomyślał z bólem Nevan, Nigdy nie powinienem był tutaj przychodzić. Nie ma dla mnie miejsca w takim świecie.