CZERWONY BAR - 🍷 12 🍷

    Danny czekał na swojego przyjaciela o dziesięć minut za długo. Próbował zamaskować swoją narastającą frustrację pod przykrywką niewinnego, niby szczerego uśmiechu. Gdy w końcu Mike pojawił się tuż przy nim, cały mokry i zdyszany, Dan nadął policzki, nawet nie ukrywając powoli nadchodzącego focha. Wprawdzie co chwilę zerkał na wyższego chłopaka, zwłaszcza na jego mięśnie, które przez brak rękawów na jego śnieżnobiałej bokserce, były idealnie widoczne, ale Daniel starał się sprawiać wrażenie, że wcale nie miękną mu nogi od cudownej budowy jego jeszcze-nie-kochanka, co oczywiście nie wyszło mu zbyt dobrze… a to wszystko przez te maślane oczy. W zestawie z naburmuszonym wyglądem błękitnoskrzydłego, żałobnik stwierdził, iż wygląda on cholernie przeuroczo i bardzo żałował, że są teraz w zatłoczonym miejscu, pełnym obcych owadów (śmiał nawet pomyśleć o nich szkodniki), zamiast delektować się czasem z Danem zupełnie sam na sam.

– Spóźniłeś się – mruknął błękitnowłosy, zakładając dłonie na piersi.

Mike w odpowiedzi posłał mu najbardziej czarujący uśmiech i przylgnął do niego, delikatnie masując plecy piwnookiego. 

– Przepraszam – Wtulił twarz w jego szyję. – Tęskniłem.

Po tak uroczym przywitaniu Dan nie potrafił się gniewać ani trochę. Miał za bardzo miękkie serce jeśli chodzi o innych… ale w kwestii brązowookiego wiedział, że może mu oddać choć odrobinę swojego serduszka, ze świadomością iż nie zostanie ponownie zdeptane. Wprawdzie znał Mike'a niecały miesiąc, jednak bardzo mu ufał i naprawdę go lubił, sam motyl był bardzo towarzyski i łagodny dla Dana. Nie to co Tony. 

Właśnie… Tony. Rana na sercu Danny'ego po nim wciąż nie zagoiła się całkowicie, nawet nie wiedział czy zaczęła, ale towarzystwo Michaela łagodziło ból związany z byłym partnerem Dana. I to nie tak, że widział w Mike'u jego zastepstwo. Wręcz przeciwnie. Oni tak bardzo się od siebie różnili, że nigdy nie byłby w stanie tak pomyśleć! Tony był leniwy, marudny i interesowały go jedynie stare wycieczki, na które już tak dawno stracił ochotę. I był bardzo niemiły dla Dana. I brutalny. A Mike nie dość że tryskał energią i charyzmą, to był bardzo uczynny, no i wielokrotnie rozczulał błękitnowłosego swoim romantyzmem. Bo tak, Mike był romantykiem. A przynajmniej potrafił okazać sympatię.

Dlatego też Danny zastanawiał się co miał w głowie, że nie zostawił tamtej toksycznej znajomości za sobą już dawno. Ale… mimo wszystko nie żałował. Bo gdyby nie ona, nigdy by nie poznał tego czarującego, wiecznie rozgadanego motyla.

– Ja też tęskniłem… – Dan oddał przytulasa, starając się ukryć wpływające na jego policzki niewielkie rumieńce. – Co zaplanowałeś? Wiesz, nie jestem zbyt cierpliwy.

Mike uśmiechnął się szeroko, odsuwając się od niższego chłopaka. Nie chciał zdradzać co planował od dłuższego czasu, choć w sumie domyślał się, że Dan może już coś podejrzewać. W końcu dziś odbywał się Festiwal Kwiatów, jedna z najgorętszych i najbardziej hucznych imprez ze świata motyli. W tym dniu nikt nie zerkał spod byka na inny gatunek, każdy motyl, dzienny czy nocny, świętowali razem. 

Żałobnik objął delikatnie niższego chłopaka w pasie, dając mu tym do zrozumienia, że jeśli chcą skorzystać z najlepszych atrakcji, powinni udać się na wyższe piętro. Dan założył kosmyk niesfornie związanych włosów za ucho, po czym zlustrował uważnie wzrokiem swoją aktualną randkę. Posłał mu tylko zadziorny uśmiech i uciekając od jego uścisku, poleciał na górę. 

Wyższe piętro nie różniło się zbytnio od tego dolnego. Znajdowały się tutaj zarówno budynki mieszkalne jak i szkoły, miejsca pracy, bądź lokale taniej rozrywki. Jednak… na czas festiwalu to miejsce nabierało magii. Wszędzie porozstawiane były stragany z festiwalowymi pamiątkami, ręcznie robionymi kwiatami, bukietami, płatkami, a nawet przekąskami. Pieczone słodkości były tu wtedy hitem, tak samo jak bezalkoholowy nektar, różniący się smakiem w zależności od sprzedawców. Wszystko tętniło tu życiem. Dzieciaki biegały, przeciskając się pośród osób, obrzucały się płatkami i próbowały swoich sił w różnego rodzaju atrakcjach. Właściwie to płatki były już wszędzie, porozrzucane na ziemi, wirujące w powietrzu, migoczące pośród lampek w kształcie dzwonków, pozakładanych na domki. Często też wpadały do napoi, co nikomu nie przeszkadzało w ten wesoły wieczór. Wszyscy po prostu się bawili. 

Mike szybko dołączył do Dana, chwytając jego dłoń w swoją. Pragnął ponownie go objąć, nie przejmując się opinią innych, jednocześnie jednak nie chciał onieśmielać chłopaka przed takim tłumem. Dlatego powstrzymał się przed niepotrzebnymi czułościami w miejscu publicznym. I tak nikt nie zauważy, że trzymają się za ręce. Pociągnął błękitnego motyla za sobą, który po tym jak otrząsnął się z szoku, zrównał się z brązowookim. Wzmocnił uścisk, dając mu do zrozumienia, iż wcale mu to nie przeszkadza. Szli tak przez dłuższą chwilę, pośród par i osób z dziećmi. Tak jak myślał ciemnowłosy, nikt nie zwracał na nich szczególnej uwagi. Dlatego też, nie mógł się już powstrzymać.

Wysunął dłoń z uścisku i ku zaskoczeniu Dana, ponownie go objął, kładąc dłoń na jego biodrze. Niższy chłopak zagryzł wargę, po chwili uśmiechając się, by ukryć tym swoje zawstydzenie. Położył rękę na jego talii, zaciskając palce odrobinę wyżej niż zrobił to Mike. Przez gest, którym się obdarzyli, zwrócili uwagę kilku osób, niekoniecznie w negatywnym sensie. Cóż… nie ukrywając, Mike przyciągał uwagę, ale na pewno nie tak jak Dan. Ale Dan zawsze przyciągał uwagę, głównie mężczyzn, którzy zapewne wyczuwali jego preferencje bądź po prostu wiedzieli, że należy bądź należał on już do osobnika płci brzydszej. Po prostu wydzielał taką aurę. Natomiast Michael miał ją odrobinę bardziej władczą, niż Danny. I właśnie w tej chwili pokazywał potencjalnym rywalom, że nie zamierza oddawać swojej randki nikomu. Na jego szczęście Danny nie zauważył bijącej od niego obrony terytorium. Zauważył natomiast jego zazdrosne spojrzenie, kierowane w stronę osób rozbierających błękitnoskrzydłego wzrokiem. Poczuł odrazę na tę myśl, jednak zaborczość jego przyjaciela dała mu do myślenia. I mile połechtała jego ego. 

– Może… pójdziemy coś zjeść? – szepnął, by załagodzić napięcie buzujące w powietrzu. 

Mike zerknął na niego podejrzliwie, ale prawie natychmiast się zgodził. Poczuł satysfakcję, gdy oddalili się od wzroku wygłodniałych gejów i biseksualistów, a nawet kobiet, zawieszających oko na Dannym. Fakt, Dan bardzo zadbał o ubiór na ich randkę, zawsze tak robił, kiedy byli gdzieś umówieni. Jednak Mike nie wiedział czy powinien być aż tak bardzo zazdrosny… w końcu nie byli w związku, a nawet jeśli zagłębili swoją znajomość w ciągu tych dwóch-trzech tygodni, niczego sobie nie obiecali. Tylko od czasu do czasu się całowali. Choć kilka razy mieli już okazję do większych pieszczot, to Michael za każdym razem uciekał. Nie chciał niczego nadinterpretować, a wyjście z inicjatywą… no, po prostu bał się wykonać krok naprzód. Wszystko to było winą jego poprzedniego związku. Oczywiście, bez problemu w duchu nazywał się tchórzem. Ale nawet tchórzem nie można być wiecznie. 

Zasiedli w niewielkiej knajpce, która z zewnątrz również była ozdobiona lampkami przez festiwal. Jednak w środku nie była zbyt przesadnie udekorowana. Ściany były w kolorze jasnego drewna, przyozdobione kilkoma minimalistycznymi obrazami, podłoga odrobinę ciemniejsza, a stoliki nakryte koronkowymi obrusami. Na środku każdego stała lawendowa świeca, nadająca lokalowi romantycznego nastroju. W środku panował półmrok, jedynie kilka ledowych lampek i świece stanowiły źródło światła. Obaj zamówili desery lodowe, jednak każdy o innym smaku. Podczas gdy Dan wolał wanilię z plasterkiem pomarańczy i mięty, Mike preferował raczej truskawki i wiśnie. 

Danny mieszał w swoim pucharku, wpatrując się w żałobnika, a drobny uśmiech błąkał się na jego twarzy, gdy myślał o tym co chce zrobić. Nałożył swój przysmak na łyżeczkę, podsuwając ją pod nos zdziwionego motyla.

– Smacznego – uśmiechnął się szerzej, a speszony brązowooki pomimo zniesmaczonych gapiów, skosztował pomarańczowych lodów.

To było coś, czego Dan tak naprawdę potrzebował. Tej intymności z drugą osobą. I czułości. Z każdą kolejną sekundą spędzoną z Michaelem, coraz bardziej żałował że zmarnował kilka lat swojego życia na takiego dupka jakim był Tony. Ale przynajmniej zrozumiał, że świat nie kręci się tylko wokół tego jednego, niewiernego mężczyzny… a właściwie jest ich od groma. Niektórzy bardziej wulgarni, inni trochę mniej. Romantycy, flirciarze, tacy co szukają otwartego związku, a nawet identyczne gnojki jak ten z którym wcześniej się związał. Miał naprawdę ogromne szczęście, że trafił akurat na Mike'a, a chociaż ich trzeźwa znajomość zaczęła się od obudzenia w jednym łóżku, to wcale na tym nie pozostała. 

Pucharki dość szybko zostały opróżnione, ze względu na jakość posiłku (co niestety szło w parze z ceną), jednak głównym czynnikiem było to, że co chwilę dokarmiali się nawzajem, traktując to jako zwyczajny, niewinny flirt. Niezbyt obchodziły ich krzywe spojrzenia innych, a skoro obsługa nie miała zamiaru wyrzucić ich za takie zachowanie, to nie mieli ku temu przeciwwskazań. W końcu byli na randce i to ich sprawa co ze sobą robili. 

Zapłacili i opuścili lokal w dobrych humorach. Dan złapał wyższego chłopaka za rękę i wzmocnił uścisk na tyle, że ten nie mógł jej wysunąć. Niebieskowłosy motyl spojrzał na niego stanowczo, dając do zrozumienia, iż teraz to on prowadzi i obecnie Mike nie przejmie nad nim dominacji. Chciał mu pokazać swoje ulubione festiwalowe atrakcje, a choć wiedział, że zachowuje się trochę samolubnie, to dziś mu to nie przeszkadzało. Ale tylko dziś.

Może ich randka skończyłaby się jedynie na festiwalu, a potem pożegnaliby się czule, odchodząc we własne strony. Kto wie? Niestety… jeden, niekoniecznie najistotniejszy, lecz jednak ważny szczegół, całkowicie zaburzył ich rytm, jaki zdążyli sobie nadać w tym dniu. A na imię miał Tony. Gdy tylko Dan zauważył go wśród tłumu, coś ścisnęło mocno i boleśnie jego serce. Tony nie był sam. Był z kobietą. W dodatku nie była to ta sama, z którą miał dziecko. Mimo to obejmowali się i całowali, nie zwracając uwagi, czy ktokolwiek im się przygląda. Dan nie winił go za to, o nie. Przecież sam jeszcze chwilę temu spędzał urocze chwile z Mikiem. Niestety, świadomość, że Tony miał więcej kochanek, podczas gdy bezczelnie na nim żerował, w tym samym czasie sypiając z nim, mieszkając pod tym samym dachem i wmawiając mu tyle słodkich słówek, napawała go taką goryczą, że wręcz piekielną złością. Ścisnął dłoń Mike'a mocniej, na co ten zdezorientowany spojrzał na Dana. Widząc jego rosnącą złość, powędrował wzrokiem w miejsce, któremu przypatrywał się Daniel. I właśnie wtedy Tony ich zauważył.

Uśmiechnął się bezczelnie, kierując się razem z niezbyt zadowoloną kobietą w stronę ich dwójki. Dan poczuł się zagrożony. Nie chciał go słuchać. Wiedział, że gdy tylko jego były ukochany się odezwie, skrzywdzi go jeszcze bardziej niż do tej pory. I wcale się nie mylił.

– Dobrze się trzymasz – rzucił złośliwie, a jego głos był przesiąknięty najtoksyczniejszym jadem. – Szybko się po mnie pozbierałeś. Cóż… od zawsze wiedziałem, że jednak niezła z ciebie dziwka. 

Dan starał się ignorować jego słowa. Naprawdę. Jednak nie mógł powstrzymać odruchu swojego zranionego serca, które prawie natychmiast wypuściło łzy do jego oczu. Spuścił głowę, pokazując swoją, całkowicie uległą stronę… a tak naprawdę po prostu nie chciał by Mike widział jak płacze. Nie znowu. Było mu wstyd, jak jeszcze nigdy przez całe życie. Tony upokorzył go. Jeszcze przed jego randką. Danny nie zdziwiłby się, gdyby żałobnik po usłyszeniu takiej rzeczy, po prostu by go tu zostawił. Jednak Mike go nie zostawił. Zamiast tego przytulił jego twarz do swojej piersi, zaciskając dłonie z całej siły na jego ramionach. 

– Jedyną dziwką jaka tu stoi – Splunął na buty Tony'ego – jesteś ty. 

Pchając zszokowanego Dana przed siebie, opuścili główną aleję festiwalu, znajdując się na zejściu z niższego piętra. Mike nie miał ochoty przebywać tu ani minuty dłużej, zwłaszcza z tamtym szkodnikiem. Cóż, jego miny z pewnością nie zapomni do końca życia. 

Pomógł błękitnoskrzydłemu zejść na dół, a przez całą drogę powrotną nie odzywali się do siebie. Danny przestraszył się, że być może Mike po prostu był zdenerwowany towarzystwem kogoś takiego jak on. I wyprowadził go pod wpływem chwili, bo przybyło coraz więcej ciekawskich, gapiących się na nich par oczu, co nie do końca mu pasowało. A teraz go tu zostawi. Samego.

– Danny… – zaczął wyższy, gdy dotarli już pod dom piwnookiego. Było już późno, a jedynym źródłem światła była stojąca nieopodal lampa uliczna. Chwycił go za ramiona, wpatrując mu się głęboko w oczy. Mike był wściekły. A może raczej… zawiedziony? Trudno było cokolwiek wyczytać w tej chwili z jego twarzy. Zmarszczył brwi i odrobinę skrzywił się, jakby w grymasie, jednak w jego oczach płonęły niebezpieczne ogniki, świadczące o narastającej złości. – On na ciebie nie zasługiwał. Jak mogłeś pozwolić mu się tak obrażać przez tyle lat? Nie bierz sobie do serca tego co mówił… – Pogładził zarumieniony policzek Dana, a ogień w jego spojrzeniu stopniowo łagodniał – …ten dupek nie dostrzegał tego co najważniejsze. Nie jesteś… dziwką. Jesteś cudowny, Dan. Zazdroszczę mu, że tak długo ciebie miał. 

Cóż… Daniel odrobinę się wzruszył. Jego oczy migotały jak dwa diamenty, a w środku poczuł coś… coś czego nie czuł jeszcze nigdy. Nawet na początku przy Tony'm. To doświadczenie było dla niego czymś zupełnie nowym. Odmiennym. Ale było tak cudowne i słodkie, że zupełnie nie mógł powstrzymać się przed tym, co planował zrobić.

Złapał za koszulkę Mike'a i wpił się w jego usta tak zachłannie, że poczuł jak jego obiekt westchnień traci dech. Przycisnął się ciałem do niego, aż w końcu wyższy chłopak plecami dotknął zimnej ściany domku. Gdy tylko Dan odczuł, jak jego pocałunek jest odwzajemniany, przyciągnął chłopaka za kark, by poczuć go bardziej. Zarzucił mu drugą rękę na plecy, zaciskając palce na jego jasnej bokserce. Mike sapnął wprost do ust Dana, gdy chłopak otarł się kolanem o jego krocze i zakończył pocałunek, kiedy nie mógł już tego wytrzymać. Chciał coś powiedzieć, ale Daniel szybko go zatrzymał, przykładając mu palec do wilgotnych ust.

– Chcę się z tobą kochać – westchnął, dmuchając gorącym powietrzem w szyję Mike'a. – I nie ma mowy. Dzisiaj mi nie uciekniesz.